Ik las bij de ‘Plastic Soup Foundation’ een artikel en was echt met stomheid geslagen: ik wist niet dat wattenstaafjes voor zoveel vervuiling zorgen. Lees het zelf ook eens door, misschien zet het je aan het denken.
Het wattenstaafje werd in 1923 door de Amerikaan Leo Gerstenzang uitgevonden. Zelf gebruik ik ze niet. Maar mijn man en kinderen wel. Zo af en toe. Zij gooien de stokjes in het afvalemmertje, maar gezien het onderstaand bericht doet lang niet iedereen dat. Daar komt nog bij dat artsen waarschuwen voor wattenstaafjes. Als je te diep in het oor komt, kunnen die stokjes beschadigingen geven aan het trommelvlies. Dat kan leiden tot blijvend oorletsel.
Alternatieven:
Als je die staafjes liever laat liggen, dan zijn er nog genoeg alternatieven te koop om je oren schoon te krijgen. Gebruik een:
- Herbruikbaar en afwasbaar oorschrapertje. De Engelsen noemen dat: ‘earscratcher’. Het handvat is – ook weer – van plastic met aan de bovenkant een oogje van ijzerdraad. Het wordt verkocht als ‘een veilige manier om je oren schoon te maken’.
- Stokjes van papier of wattenstaafjes die volledig biologisch afbreekbaar zijn.
- De Oto-Tip van het merk Clear Ear: een zacht ronddraaiend borsteltje waarmee oorsmeer veilig verwijderd wordt.
- Audispray: een spray waarmee je de oren schoon spuit.
- Zelf draai ik van een stuk wc-papier een propje waarmee ik mijn oren schoonmaak. Ik heb niet zo veel oorsmeer en deze manier werkt prima.
Van de hierboven beschreven producten vind ik die herbruikbare, afwasbare varianten er een beetje ‘eng’ uitzien. Zo’n stuk ijzer in het oor, mij niet gezien. De sprays koop ik niet, omdat die voor extra afval zorgen.at is dan het beste alternatief? Ik denk even aan het advies dat ik ooit kreeg van een arts. Heel simpel en doeltreffend: maak je oren schoon met je pink. Zou de pink daarom in het Engels ‘earfinger’ heten?
Wat gebruiken jullie?
http://www.plasticsoupfoundation.org/2017/02/johnson-johnson-plastic-wattenstaafjes-milieuprobleem/