Ik doe het morgen wel…

Tijdens het minimaliseerproces gaan veel spullen door je handen. Terwijl je bezig bent, besef je misschien wel dat er allerlei klusjes in huis zijn die je ‘gewoon een keertje moet gaan doen’.
Ik noem er een paar:

  • De knoop aan je vest naaien

  • Het plintje aan de vloer maken

  • Dat ene plankje schilderen

  • Een lampje ophangen

Ik kan nog wel even doorgaan. Ik denk aan klusjes die we het liefste uitstellen. Gek eigenlijk. Heb je jezelf weleens afgevraagd hoe dat komt?

  •  Misschien omdat je geen zin hebt…

  •  Misschien omdat je niet weet waar je moet beginnen…

  •  Misschien omdat je bang bent dat je het gaat verprutsen…

  •  Misschien omdat je het goede gereedschap niet hebt…

  •  Misschien omdat de kennis ontbreekt om het af te maken…

  •  Misschien omdat je ’t aan je man hebt gevraagd (die er nog geen tijd voor heeft gemaakt)…

En vul maar aan…
Niet menselijks is je vreemd, het is het bekende uitstelgedrag. Toch kan ik je aanraden om op zoek te gaan naar de achterliggende reden. Soms zijn het kleine dingen die je ervan weerhouden om iets af te maken, terwijl die klusjes in je hoofd enorme proporties gaan aannemen. Ze krijgen onbedoeld veel gewicht. Voordat je het weet wordt de ‘to do-list’ te lang en vergaat je de lol om er aan te beginnen. En dat geeft weer een negatief gevoel. Jammer, want het is juist zo prettig om thuis een beetje te kunnen ontspannen. Dat gaat natuurlijk niet als je steeds het idee hebt ‘dat er nog iets moet gebeuren’.
Schrijf vandaag eens op welke klusjes er nog op je wachten. Spreek met jezelf af dat je aankomende week tenminste een van die klusjes gaat oppakken. Heb je daarbij de hulp of spullen van anderen nodig? Regel dat dan op tijd. Je zult zien dat je na afloop blij bent dat ’t is opgelost. Achteraf denk je vaak: had ik dit maar veel eerder gedaan, ‘t was eigenlijk een fluitje van een cent. En veel belangrijker nog: het geeft ruimte in je hoofd!

Liggen er van dit soort klusjes op jou te wachten? Waar ga jij mee aan de slag?

Winkelwagen