Sinterklaasfeest gaat wat mij betreft vooral om de gezelligheid. Wil je de kinderen cadeautjes geven, dan zou je daar mijn ‘Sint-methode’ voor kunnen gebruiken. Die tip deelde ik gisteren.
Maar het is ook slim om een dezer dagen eens het speelgoed van je kinderen goed te bekijken. Wat hebben ze zoal in de kast? Vaak zijn ze de helft al vergeten. Ook als ouders weten we het vaak niet. Als ze weten wat ze hebben, kunnen ze ook een gerichte wens op hun verlanglijstje zetten. ‘Oh ja, je had deze stempels ook nog!’
Het is voor kinderen soms best lastig aan te geven wat ze graag willen hebben. En je bent niet de eerste ouder die zelf ook écht moet nadenken om te weten wat we de kinderen zullen geven op vijf december. Laat staan dat we de ‘opa & oma- cadeautjes’ direct weten.
En ja, de reclame speelt daar handig op in. Het lijkt wel of de reclameblokken op de televisie alleen nog maar gevuld zijn met alles wat verkrijgbaar is op speelgoedgebied. En dat ze minstens twee keer zo lang duren. Dat wakkert het aankoopverlangen bij de kinderen als vanzelf aan. Logisch, daar is reclame natuurlijk voor bedoeld. Ik probeer mijn kinderen hiervoor wel wat af te schermen. Gewoon op tijd de tv uit, of het geluid even uit.
Sinds wij de NEE/NEE-sticker hebben, komt de gids van de speelgoedwinkel niet meer door de brievenbus. Daar ben ik blij mee. Ik wil mijn kinderen niet meer laten verleiden door alles wat er te koop is. Het ene in de gids is nog mooier en leuker dan het andere. Kinderen zijn nog te jong en naar mijn idee nog niet in staat goed te kunnen kiezen uit het aanbod. Het is veel te veel. Het wekt ook de suggestie dat je dat wat in het boekje staat ook eigenlijk allemaal moet hebben…
Bij mijn aankopen laat ik me niet meer leiden door reclame, maar door mijn eigen behoefte. Dat wil ik mijn kinderen ook meegeven en leren. En daarom maak ik die praktische, maar ook principiële keuze: geen speelgoedgids voor de kinderen.
Hoe doen jullie dat?