Minimaliseren is een proces waarin je elke keer keuzes maakt. Wil ik dit echt houden? Gebruik ik dit daadwerkelijk? Het lijken eenvoudige vragen, maar er gaat soms een hele wereld achter schuil van emoties en verstandelijke overwegingen. Kortom, het kan in de praktijk best lastig zijn. Soms ben je er zelf wel uit, maar denkt de rest van de familie toch heel anders over die keuze. En krijg je opmerkingen als: ‘Ga je dat weg doen? Dat is toch zonde…’ Tja, wat doe je dan?
Het is goed om te weten dat het een persoonlijk proces is. Wat jij beleeft, hoeft je partner niet meteen op dezelfde manier te ervaren. Dat geldt ook voor je kinderen. Ga er niet domweg vanuit dat iedereen meteen begrijpt waarom je voor iets kiest. Probeer ’t – zo goed en kwaad als het gaat – uit te leggen. Steeds weer opnieuw. Heb vooral geduld.
Ik heb het geluk dat mijn man helemaal achter dit proces staat. Maar dat betekent nog niet dat hij het met alles eens is. Dat vraagt zo nu en dan een beetje overleg. Helemaal prima. Daarmee voorkom je frustratie. Niet alleen bij jezelf, maar ook bij je partner. Wees ook gewoon eerlijk naar elkaar als dingen tegenvallen. Als je baalt van een bepaalde aankoop door je partner, bijvoorbeeld. Alleen als je elkaar kunt uitleggen waarom je iets wel of niet zou doen, kan er wederzijds begrip ontstaan. Neem daar dan ook de tijd voor.
Het is een cliché, maar het is ook in dit proces ‘geven en nemen’. Je kan het niet altijd krijgen zoals je het hebben wilt. Je zult soms moeten schipperen. Ik geef je een voorbeeld: Toen ik jarig was aten we een pannenkoek in een populair restaurant op de Veluwe. Het ligt middenin het bos en alleen al de rit er naartoe is een feestje. We hadden er al de hele dag naar uitgekeken. De voorpret was geweldig en het eten was heerlijk. Aan het eind van de maaltijd krijgen de kinderen vaak een cadeautje. Dat mag je pakken uit de schatkist. Vooraf had ik al met de jongste kinderen besproken dat we ’t presentje beleefd zouden afslaan. Want doorgaans is het van slechte kwaliteit: een keer spelen en het is al kapot. Je kent dat wel. Het gaat tegen onze principes in. Bovendien is de maaltijd het echte hoogtepunt, het moet niet om de cadeautjes draaien.
Nou ja, daar konden de kinderen zich prima in vinden. Maar toch was mijn opzet niet helemaal geslaagd. Want ze kregen bij het dessert alsnog een stukje speelgoed. Tja, jammer. Volgende keer beter, denk ik dan. Ik laat het op zo’n moment maar los. Het is al winst dat je ’t bewust bent. Elk stapje in het minimaliseerproces is waardevol. Leg jezelf niet op dat alles meteen volgens het boekje moet gaan, verkramp niet in je goede bedoelingen. Kijk naar alles dat wél lukt!