ik het tóch nog een keer nodig heb…
Je kan behoorlijk vast zitten aan je spullen. Da’s helemaal niet gek. Maar wie de voordelen van een minimalistische levensstijl wil ervaren, moet toch echt leren om de dingen een beetje los te laten. Zodat je uiteindelijk behoudt wat je écht wilt. Dat loslaten is nog verdraaid lastig. Misschien herken je dat wel; je hebt spullen in huis waarvan je het bestaan al niet meer wist (ze lagen al die tijd in een doos op zolder), maar als je ze in handen hebt worden ze opeens weer belangrijk. Gek eigenlijk.
Of neem die achterste rij koffiemokken. Je gebruikt ze nooit, ziet ze niet eens meer staan. Maar ja, om ze nou weg te doen… Dat gaat dan weer een stap te ver.
We bedenken soms een tussenoplossing voor spullen waar we moeilijk afstand van doen. Die zetten we dan in een doos op zolder. Want je weet immers maar nooit… En dan zeggen we tegen onszelf: ‘Ik bewaar ze, want misschien heb ik ze nog een keer nodig’.
Begrijp me goed, het doel van minimaliseren is niet om ‘zo min mogelijk mokjes in je keukenkastje te hebben’. Het is geen wedstrijd. Toch vind ik het tegelijkertijd vreemd dat we alles maar willen bewaren. Want waarom vinden we het een betere keuze om spullen in een doos te parkeren op zolder, in plaats van die spullen nu al een tweede leven te gunnen bij een ander?
Ik denk vaak: als ik nu spullen opzij leg met het idee ‘die komen nog een keer van pas’ dan zijn dat geen spullen die ik belangrijk vind. Want belangrijke spullen gebruik je elke dag. Dus ja, je moet eerlijk zijn tegen jezelf. Ik zeg vaak: gebruik je verstand, want je gevoel wil waarschijnlijk alles houden… Het is niet nodig om voor alles ‘reserve-spullen’ op voorraad te houden. Maak keuzes, pas dan ga je ruimte ervaren!