Met vijf kinderen vormen Gera en Marco van den Berg een groot gezin − althans naar westerse maatstaven. Toch is hun woning een toonbeeld van rust en overzicht. Hun kernwaarde is persoonlijke aandacht: “In ons leven staat het gezin centraal.”
Gera (39) – moeder, remedial teacher
Marco (37) – vader, journalist
Kinderen:
Laurens (12), Marijn (10). Janneke (10), Maartje (3), Rutger (1,5)
Kinderen neem je niet, kinderen krijg je
Marco: “We hebben bewust nooit gebruik gemaakt van kinderopvang. De beide oma’s passen ieder één dag per maand op. Gera werkt één dag per week en is dus vier dagen thuis. Zelf werk ik vijf dagen, maar elke maand heb ik een ATV-dag en een compensatiedag, bijvoorbeeld na een weekenddienst. Zo zijn we precies rond. Deels heeft dat te maken met onze christelijke levensovertuiging: kinderen kríjg je, het ouderschap is een geschenk. We hebben een hekel aan de uitdrukking ‘kinderen nemen’. Verder merken we dat we op deze manier ook makkelijker de lijn in de opvoeding kunnen voortzetten, want onze ouders snappen precies hoe we het graag willen.”
Gera: “Al oordelen we zeker niet over mensen die hun kind wel naar de opvang doen. Dat moet iedereen zelf weten. Maar wij vinden het gewoon leuk om zoveel mogelijk bij onze kinderen te zijn. Ik roep altijd: ‘Ik heb ze niet voor niks gekregen!’ Dit past bij ons.”
Marco: “Het is nu zo gelopen dat ik vijf dagen werk en Gera één dag, maar het had ook andersom kunnen zijn. Ik sta zeker open voor de rol van huisman. Het valt me trouwens op dat mannen van mijn generatie − de eerste die met nieuwe gezinspatronen te maken heeft − hun rol allemaal anders invullen. Ze zijn zoekende. Soms zijn ze bang dat ze niet ‘mannelijk’ genoeg meer zijn. Je ziet ook mannenbewegingen opkomen, zoals ‘De 4de Musketier’ die speciale dagen organiseert vol stoere activiteiten: houthakken, worstelen… Tja, daar kan ik me wel iets bij voorstellen.”
Persoonlijke aandacht mag tijd kosten
Marco: “We nemen ’s morgens royaal de tijd om te ontbijten. Daar staan we graag iets eerder voor op. ’s Avonds tevoren dek ik alvast de tafel. Samen eten, met elkaar praten en stukje uit de Bijbel lezen. Ik heb een gitaar, dus ik speel iets en daar zingen we dan bij.”
Gera: “Dit is nou iets wat ik iedereen wil aanbevelen: tijd reserveren voor een gezamenlijk ontbijt. Een beetje praten, van elkaar horen hoe iedereen zich voelt. Het geeft je een basis voor de hele dag. Ja, je kunt je kinderen ook een boterham in de hand stoppen en ze voor de tv zetten. Maar dat vinden wij niet prettig. In principe wordt er doordeweeks voor negen uur ’s ochtends geen tv gekeken. Op mijn werk zie ik soms kinderen naar school komen met van die vermoeide vierkante ogen…”
Scherm je kinderen niet af van de boze buitenwereld
Marco: “Wij staan voor veel dingen open. We hebben verder ook een relaxte houding wat tv betreft. Het moet wel heel erg zijn, qua taalgebruik of geweld, willen we dat ding uitzetten. En ja, natuurlijk vangen de oudere kinderen weleens een seksscène op. Daar doen ze dan wat lacherig over…”
Gera: “Dan kun je de tv uitzetten, maar je kunt zo’n scène ook aangrijpen voor een gesprek. Je kunt je kinderen niet voor alles afschermen, je moet ze toch voorbereiden op wat er zoal in de wereld gebeurt. Wij hebben ook geen filter op de computer. Wel maken we afspraken over computergebruik. ’s Avonds tussen zeven en acht uur mogen de oudsten met hun tablet of laptop aan de gang. Alleen, Laurens zit nu op het gymnasium en heeft de laptop ook voor z’n schoolwerk nodig. Dat was eerst even zoeken naar het evenwicht tussen huiswerk maken en lekker internetten.”
Een weekrooster geeft rust en regelmaat
Gera: “Zondagavond spreken we door hoe de week eruit gaat zien. We maken dan een weekrooster: wie gaat wanneer stofzuigen? Wat eten we per dag en wie gaat dat koken? Ja, de kinderen helpen gewoon mee. ‘s Avonds na het eten zeg ik meestal: luister even heel goed. En dan krijgen ze een opdracht. De een moet afdrogen, de ander op z’n broertje letten, weer een ander veegt de vloer schoon met stoffer en blik.”
Marco: “Ja, het klinkt gezapig maar wij zijn van de rust en de regelmaat. Een beetje zoals in de jaren vijftig, maar dan zonder de spruitjeslucht. Zo’n rooster geeft overzicht. En het spaart ook tijd. Nu zijn Gera en ik ontzettend goed op elkaar ingespeeld. We hoeven maar een vluchtige blik te wisselen om te weten wat we gaan doen. Na een dagje uit hebben we ’s avonds precies twintig minuten nodig voordat alle kinderen gedoucht en wel in bed liggen.”
Minimalisme werkt bevrijdend
Marco: “Gera is in april op de website ‘Moeders Minimalisme’ uitgeroepen tot Minimalistische Moeder van de Maand. Drie jaar geleden zijn we begonnen met consuminderen. Tja, wij zijn nou eenmaal van een generatie die gewend is om heel veel te consumeren. Overal stonden dozen met spullen.”
Gera: “Gék werden we er van. Zes tonnen Lego, honderdduizend knuffels, overal kleren… Dus zijn we voorzichtig begonnen met dingen weg te doen. Nee, minimalisme is níet: afzien en onthechten. Minimalisme is bepalen wat je echt nodig hebt. En als je eenmaal begint met afscheid nemen, wordt het steeds makkelijker! Je schept ruimte voor datgene wat je graag wilt. Dan merk je dat al die extra spullen ook ballast in je hoofd zijn. Daar bevrijd je je van. Toen onze vaatwasmachine kapotging, ontdekten we dat samen handmatig afwassen goeie gesprekken oplevert. Met de kinderen, maar ook als ouders onder elkaar. Dus we willen het nooit meer anders!”
Marco: “Wij geven niet om luxe. Wij vinden de geluksmomenten belangrijker.”
Echte liefde bestaat!
Gera: “Zodra ik Marco voor het eerst zag, 21 jaar geleden, wist ik onmiddellijk: dit zit wel goed.”
Marco: “We kennen elkaar sinds onze schooltijd. Zestien was ik toen ik Gera ontmoette. En het voelde eigenlijk meteen alsof we al getrouwd waren. Nu zijn wij ook van het harmoniemodel. Bij een meningsverschil gaan we nooit van elkaar weg voordat het weer goed is. Hoor je de violen al, haha? Het klinkt klef, maar dat is het niet, hoor!”
Gera: “Nee, met zeven personen in één huis raak je best weleens geïrriteerd door gebrek aan bewegingsruimte. En met de jongste hebben we net een zware periode doorgemaakt. Vanaf zijn vroegste babytijd had hij ernstige eetproblemen, met hevige buikpijn. Met alle gevolgen ook voor onze nachtrust. Nog steeds zijn de nachten zijn niet meer zoals ze waren. Daar raak je nooit echt aan gewend. Op sommige ochtenden denk ik: ai, nou moet de dag nog beginnen… Dan voel ik me vet chagrijnig. Zulke situaties zijn een test voor je relatie: je moet elkaar op je slechtst kunnen verdragen! Dan moet je elkaar moed inspreken of eens lekker bij elkaar kunnen uitblèren.”
Marco: “Het is soms hard werken om op dezelfde golflengte te blijven. Ik kan me voorstellen dat er stellen zijn die slecht communiceren en daardoor uit elkaar groeien. Gelukkig zijn wij open naar elkaar en spreken elkaar op dingen aan. Ook al is dat niet altijd leuk. Ik noem ons gezin ‘een lerende omgeving’. We mogen allemaal fouten maken en we leren steeds van elkaar.”
de Stentor/AD Nieuwsmedia, juni 2015 – artikel geschreven door Margaretha Coornstra